Jan van Hemert / Serious business / Ik had wel kunnen sterven / Wonderbaarlijke genezing

Dit is de chronologie van een wonderbaarlijke genezing. Hoe ik op op 12 oktober een ongeluk krijg waar ik net zo goed had kunnen sterven daar op die straat. Met de fiets notabene, na meer dan drie honderd duizend kilometer motor gereden te hebben krijg ik een zwaar verkeersongeluk ... op de fiets. Ik word in een onmogelijke toestand naar het ziekenhuis gebracht en daar begint het fascinerende proces. Hoe mijn lichaam zich vrijwel helemaal uit zichzelf hersteld vanuit die onmogelijke toestand, een voor een geneest, dit en dan weer dat, totdat ik drie maanden later volledig genezen wordt verklaard. En dat vrijwel zonder behandeling of operaties ... ik genees zoals een Neanderthaler dat ook zou hebben gedaan.
Dag 1, 12-10-2011	Het is Viehschau in Utzigen en als ik de heuvel naar beneden fiets moet ik op een onverwachte plaats remmen voor een rijtje auto'sdie staan te wachten terwijl de koeien de heuvel oplopen. Ik rem me onderuit en vlieg over mijn voorwiel heen, val op mijn gezicht en glijdt nog een stukje door. Een hoop bloed en iemand belt een ambulance. In het ziekenhuis ziet het er verschrikkelijk uit: een hersenbloeding, diverse schedelbreuken en nog zo wat wonden, blauwe plekken en kneuzingen. Ze noemen het een zwaar schedel hersen trauma. De hersenbloeding is het gevaarlijkst (die noemen ze een subduraal hematoom), want ik had wel kunnen sterven op die straat.
Dag 2, 13-10-2011	Ik lig nog steeds op de intensive care. Ieder 15 minuten wordt ik wakker gemaakt, moet ik vragen beantwoorden en wordt mijn pupil reflex gecontroleerd. Maar ik val niet bewusteloos en blijf bij bewustzijn. Wel kots ik het bed en de ruimte eromheen onder met pik-zwarte kots. De doktoren schatten dat er zo'n anderhalve liter geronnen bloed in mijn maag zat die ik eruit gekotst heb. Laat ik de diagnose maar eens opschrijven. Ik zal het maar niet vertalen uit het duits: Schweres Schaedel-Hirn-Trauma mit: Subduralhaematom frontal links Kalottenfraktur temporal rechts mit intrakranialer Luft und kleinen interkraniellen Fragmenten Kleines Epiduralhaematoom im Frakturbereich Fraktur der Lamina payracea und ethmoid Fraktur des Sinus sphenoidalis beidseits Haematosinus Undislozierter Jochbein-Fraktur rechts Felsenbeinquer-Fraktur rechts
Dag 3, 14-10-2011	's Morgens vroeg besluiten de artsen dat de hersenbloeding stabiel is en er niet geopereerd hoeft te worden. Een operatie zou betekenen een gaatje in de schedel te boren om de druk op de hersenen te verlagen, een hersenbloeding kan delen van de hersenen kapot-drukken wat blijvende schade aan kan richten. Niet opereren dat noemen ze de conservatieve aanpak, met andere worden ik zal genezen als een Neanderthaler dat zou hebben gedaan, zonder actief medisch ingrijpen. Wel krijg ik preventief anti-biotica want de artsen zijn erg bang dat het hersenvlies zou gaan ontsteken.
Dag 6, 17-10-2011	De kaak-, schedel- en gezicht-chirurg is bezorgd over mijn rechteroog en of het wel goed in de gebroken oogkas staat. De beweeglijkheid van het oog is onvoldoende en ik kan niet ver genoeg naar rechtsboven kijken. Ook kan het vetweefsel achter het oog weglekken, waardoor het oog naar binnen zou kunnen vallen. Hij besluit te wachten, want er zijn nog te veel zwellingen en hij noemt dat een Monokelhematoom. Zie hiernaast dan ook de foto van mij als zombie op die dag.
Dag 7, 18-10-2011	Er lekt geen hersenvocht meer in mijn linker neusgat. Het is uitzichzelf genezen, het is dicht en het risico voor ontsteking is nu veel kleiner. De artsen bepalen dat het infuus met anti-biotica er morgen uit kan.
Dag 9, 20-11-2011	Mijn infuus is eruit en ik kan al wat rondlopen. Behandling krijg ik niet, wat tegen de hoofdpijn en wat neusspray. De neusspray moet mijn neus openhouden om te voorkomen dat ik zou niesen. Bij niesen zouden ongetwijfeld de neusbotjes opnieuw breken. Ik wordt overgebracht van het Inselspital naar het ziekenhuis in Tiefenau. Waarom weet ik niet, want ook in Tiefenaau is er geen behandeling. Het transport is nogal een toestand omdat ik liggend vervoerd moet worden, in een ambulance dus.
Dag 11, 22-10-2011	Op zaterdag mag ik zitten in een gewone auto vervoerd worden en omdat ik toch geen behandeling heb ga ik naar huis want thuis heb ik ook een bed. Thuis bewaren we de koffers boven op de kast en in de jaren dat we daar wonen waren die daar nog nooit afgevallen. Maar op de eerste dag dat ik met een schedelbreuk thuis kom en ik mijn sokken in die kast wil leggen, dan valt een koffer eraf en valt er een koffer op mijn gebroken schedel. Het lijkt dat de koffers er niet goed zijn opgelegd en ik vraag Bram om ook de tweede koffer die nog niet gevallen was netjes te zetten. Ik heb het gevoel een moordaanslag overleefd te hebben. Het zal nooit opgehelderd worden wie die koffers op scherp heeft gezet en hoe zoiets kan gebeuren.
Dag 13, 24-10-2011	Ik weeg dan nog maar 79 kg en neem met ruwweg een halve kilo per dag af. Tot dan toe heb ik een dieet dat heet "Weichkost" (zacht eten). Ik voel me zowiezo niet goed en lust daardoor niet veel, maar ook als ik eet dan drukken mijn tanen op de breuken. Met name de het jukbeen rechts doet pijn als ik ergens in bijt. De dokter zegt dat ik wel moet eten ook als het een beetje pijn doet. Dat had ik nooit verwacht dat een dokter, mij ooit zou zeggen dat ik te licht ben en meer moet eten. Die dag ben ik ook op de polikliniek voor mijn ogen. Ze willen allerlei apparaten direct op mijn oog zetten, maar dat lukt helemaal niet. Ik maak een afspraak met de oogarts voor de dag erna.
Dag 14, 25-10-2011	k ga weer naar het ziekenhuis en ben bij de oogarts die een uitgebreid onderzoek doet. Het onderzoek is minder ruw en geen apparaten op mijn oog. De arts schrijft een recept voor een nieuwe bril. Nog belangrijker is dat ze tevreden is over de bewegelijkheid van mijn ogen. Met name kan ik voldoende naar rechtsboven kijken en ik heb geen dubbelbeelden. Het is een van mijn betere dagen en voor het eerst ga ik naar een eet-tentje vlakbij het ziekenhuis waar ik een Shoarma-Teller bestel. Niet volgens het dieet, maar ik moet zowiezo aankomen en het is geen laf voer.
Dag 17, 28-10-2011	Ik ben weer in het ziekenhuis, bij de Kaak-, Schedel- en Gezichts-chirurg. Hij heeft de brief van de oogarts waarin de oogarts schrijft dat ze nu tevreden is over de beweeglijkheid van mijn rechteroog. Er volgt een gesprek over wel of niet opereren. Opereren beteken met schroefjes en pinnetjes de gebroken botjes te fixeren, daarna zou ik ook weer mijn tanden kunnen belasten normaal kunnen bijten/eten. Hij meet dat mijn rechtergezichtshelft ongeveer 3 mm naar achter light t.o.v. de linkerhelft. We moeten dan beslissen over een operatie want als zo'n operatie laat uitgevoerd wordt, moeten de botjes overnieuw gebroken worden om ze op de juiste positie te fixeren. We besluiten .... niet te opereren. Omdat ik niet geopereerd wordt kan ik meteen een nieuwe bril gaan bestellen. We gaan ervan uit dat de botjes op de positie waar ze na het ongeval zitten gewoon vast zullen groeien en ook mijn ogen op deze plaats zullen blijven. Het wordt een merk-bril van LaCoste. Ik hoop dat het niet te metro-sexueel is.
Dag 24, 4-11-2011	De hele week strompel ik door het huis. Toen ik uit het ziekenhuis kwam kon ik maar een kwartier op mijn benen blijven staan voordat ik weer moest gaan liggen. Inmiddels kan ik een uur of drie blijven staan, voor ik zoveel hoofdpijn krijg dat ik weer moet gaan liggen. Deze dag is een belangrijke dag, want mijn nieuwe bril is er. Sinds het ongeluk deed ik het met een oude bril plus een tijdelijk brilletje dat ik had gekocht om te kunnen lezen. Maar nu zijn mijn tijden als half-blinde kip voorbij, want ik heb weer een goede bril. Die middag probeer ik een stuk te auto rijden. Het gaat wel een beetje, maar mijn reactievermogen is treurig langzaam en ik rijd nog slechter dan een oude bejaarde. Eigenlijk kan ik dus nog geen autorijden.
Dag 30, 10-11-2011	Het genezingsproces langzaam in de goede richting. Ik slik geen hoofdpijnpillen meer, ik probeer in te schatten wat ik aankan en mezelf niet te overbelasten. Als het wat te zwaar is even zitten of liggen. Ik strompel niet alleen maar door het huis, maar ik kan al dingen doen en heb boodschappen gedaan en eten gekoookt.
Dag 31, 11-11-2011	Nina kreeg een nieuwe dwarsfluit. Na veel praten heb ik eindelijk de auto kunnen krijgen en een afspraak kunnen maken om die fluit te halen. Ik kan inmiddels weer een beetje autorijden en ik besluit dat ik niet wil zeuren om de auto te krijgen. Ik huur een auto. Toch wel een bijzonder verhaal, want op Nina's advies wilde ik eerst een Smart huren. Toen de verhuurder mijn adres in Utzigen zag raadde hij dat af. Een Smart zou in de winter problemen hebben om bij ons thuis te komen en hji raade mij aan een voorwiel-aangedreven auto te huren. Zo had hij nog een oude Nissan Micra die ik heb gehuurd.
Dag 34, 14-11-2011	Langzaam wordt ik steeds actiever en deze week heb ik werkers uitgenodigd om de oude tankruimte bruikbaar te maken. Ze maken een opening, verleggen de waterleiding ... enz.
Dag 38, 18-11-2011	Dit is de laatste dag van mijn "Weichkost" dieet. Hierna mag ik alles weer eten. Nog wel voorzichtig, want bijten doet nog steeds pijn en een stuk uit een appel bijten zou nog steeds ondenkbaar zijn. Ik snij het eten in kleine stukjes en kauw het achterin mijn mond. Maar ik ben mobieler want ik kan in een restaurant eten en ben niet afhankelijk meer van thuis of de plekken waar er Weichkost is.
Dag 41, 21-11-2011	Mijn huurauto wordt geleverd. Ik noem het gekscherend, mijn invalidewagen. Hij geeft me veel vrijheid, want ik kan nu zelfstandig ergens heen. De laatste twee maanden van het rehabilitatie programma was het mijn enige vervoermiddel, want ik mocht niet fietsen, noch motorrijden. Ik mocht niet eens een helm dragen, zo bang waren ze dat ik been een val of een sttot de frakturen van mijn schedel opnieuw zou breken. Op de achtergrond zie je dre werkers. De bus van de loodgieter die de wastafel verplaatst en op de achtergrond ook de isolatieplaten uit de oude tankruimte die te vies waren om nog te gebruiken. Met name die die te erg naar olie stonken heb ik weggegooid.
Dag 48, 28-11-2011	De keel-, neus- en oor-arts wilde niet met me praten voor alle zwellingen weg waren. Eindelijk ga ik op deze dag naar de keel-, neus- en oor-arts voor een gehoortest. De gehoortest is niet al te best en ik wordt doorverwezen naar een volgende test om een gehoor-apparaat aan te meten.
Dag 52, 2-12-2011	Ik ben bij de huisarts en we bespreken het plan om te gaan werken. Of ik een percentage ga werken of wat het beste is. Hij zegt gewoon de volle 100% te gaan werken en als ik hoofdpijn krijg of het te veel is me ziek te melden en naar huis te gaan. De ongevallenverzekering is voorstander van geleidelijk aan de slag te gaan en is bang voor terugvallen waarbij mensen snel het gevoel kunnen krijgen dat ze "het" niet meer kunnen. Het is helemaal onduidelijk wanneer in een rehabilitatieprogramma het goed is om te gaan werken. Misschien maakt het niet een zoveel uit, wanneer je precies gaat werken.
Dag 75, 25-12-2011	Het is goed gegaan op het werk. Misschien nog niet de normale 150% inzet, maar ik kon gewoon acht uur per dag werken. Ik heb het wel rustig aan gedaan, maar ik heb me geeneen keer ziek gemeld. Met de kerst rijden we niet zoals gebruikelijk naar Nederland. Ik weet niet of ik al tien uur aan een stuk in een auto kan zitten. Alleen Bram gaat (voor het eerst naar Nederland met het vliegtuig).
Dag 84, 13-1-2012	Ik ga neer de volgende gehoortest met de stellige overtuiging dat ik een gehoor-apparaat zal krijgen. Tijdens de test wordt dat steeds onzekerder en uiteindelijk vind de arts dat mijn gehoor goed genoeg is. De test valt veel beter uit, zo'n 10 dB beter dan de test uit November. De dokter verwacht dat mijn oren zich in het komende jaar nog verder zal verbeteren. De aanbeveling is te wachten en in de herfst van 2012 weer een gehoortest te doen. Gehoortest November Gehoortest Januari
Dag 96, 25-1-2012	Dit is de laatste dag van mijn rehabilitatie programma. Hierna mag ik alles weer: het ski-seizoen kan beginnen.
Dag 102, 31-1-2012	Ik ben voor eind-kontrolle bij de kaak-, schedel- en gezichts-chirurg. Hij is tevreden over de vooruitgang van mijn schedel en hoe alle botjes redelijk stabiel vast zit. Het is haast onvoorstelbaar dat we zo intensief gesproken hebben om te opereren of niet. Niemand ziet dat mijn rechter-gezichtshelf iets achter de linker ligt en het gezicht van iedere mens is ietwat assymmetrisch. Hij denkt dat het nog wel een jaar kan duren voor alles op de oude sterkte is, maar hij maakt geen nieuwe afspraak.
Dag 108, 6-2-2012	De dag van de eind-kontrolle bij de huisarts. Ik ben weer op mijn oude gewicht en hij zegt dat het best een paar kilo minder kan. Er is geen volgende medische afspraak. Ik ben gezond verklaard.