|
|
Ik had een bergwandeling bij het Gardameer uitgekozen. De vakantiegenoten waren meer van de relax vakantie, dus reed ik op woensdag 1 augustus alleen naar Malcesine. |
| Ik was om zes uur opgestaan, om zeven uur zat ik op de motor en om acht uur parkeerde ik de motor onder bij de lift en ik zat in de eerste lift omhoog. |
|
|
Het is een futuristische lift die ook ronddraait om vanuit de lift iedereen het uitzicht over het meer te laten zien. |
| Vanaf het bovenstation van de lift gaat een pad in zuidelijke richting over de bergkam. De italianen zijn niet zoals de zwitsers, dus ze doen weinig om het pad bewandelbaar te maken. Er zijn voldoende tekenen om het pad te vinden en te volgen zoals dit soort steenmannetjes, die door wandelaars worden gemaakt (meestal op plaatsen om te pauzeren). |
|
|
De eerste piek van de bergkam heet Cima delle Pozzette. Je ziet hier het pad omhoog over de bergkam, waar het zowel links als rechts naar beneden afloopt. Hierdoor is er veel uitzicht zowel (links) naar het binnenland als ... |
| ... rechts naar het Gardameer. Het weer was redelijk helder die dag en het uitzicht indrukwekkend. Ik heb er honderden foto's van gemaakt en hiernaast zie je daar een van. |
|
|
Het gesteente had veel van die kleine brokjes, die als rollend gruis op de berghelling liggen. Op een gegeven moment hoorde ik een heel lawaai en toen liep een kudde steenbokken naar beneden die een hele lawine van dat steengruis veroorzaakten. |
| Hier een zelfportret gemaakt met de zelfontspanner van de camera. |
|
|
Hier een plakket van iemand die daar verongelukt is. Voor de veiligheid zou het beter zijn geweest om dat pad niet alleen te lopen, maar ik heb genoeg aangedrongen bij mijn vakantiegenoten. |
| Nu lijkt het pad een beetje op een eng spookhuis, want een eindje verder hangt alweer het volgende plakaat ter herdenking van iemand die daar verongelukt is. Gelukkig was het goed weer want bij slecht zicht, mist of regen zou het pad een stuk moeilijker zijn geweest. |
|
|
Op deze foto kun je het pad goed zien. Op de kaart lijkt het een flink wandelpad en het heeft ook een nummer 651 en een naam "Alta Via del Monte Baldo". Dat klinkt als een mond vol, maar in werkelijkheid is het pad smal, steil en nauwelijks onderhouden. |
| Dit was het verste punt waar ik rechtsaf gegaan ben om de bergkam te verlaten en daar over die steentjes naar beneden te lopen. |
|
|
Hier nog een laatste blik naar de oostkant van de pas, want als ik richting Gardameer naar beneden loop krijg ik het binnenland natuurlijk niet meer te zien. |
| Dit is het pad naar beneden. Ik sta bij zo'n steenmannetje. Zelf doe ik het niet (want ik ben in Zwitserland te veel gewend aan de gele bordjes van de "Berner Wanderwege", hahaha), maar veel wandelaars hebben de gewoonte om onderweg stenen op te rapen en toe te voegen aan het eerstkomende steenmannetje dat ze tegenkomen. Dan kunnen andere wandelaars de wandelroute volgen door van het ene steenmannetje naar het volgende steenmannetje te lopen. In dit soort bergachtige gebieden worden steenmannetjes veel gebruikt. |
|
|
Als het pad wat beter wordt maak ik hier een foto omhoog naar de pas. Daar ben ik dus afgelopen, daar over die grote hoeveelheden rollend steengruis. |
| Dan eindig ik maar met een laatste blik over het meer, want de uitzichten vanaf deze wandelroute waren werkelijk fantastisch. Daarna loop ik verder naar beneden en rijd met de motor terug naar Peschiera. Het was een lange dag: zes uur 's morgens opstaan en 's avonds rond acht uur was ik terug voor het avondeten. |
|